Από τη ζωή, στον μύθο

Ζωή Λάσκαρη. Μια πανέμορφη γυναίκα, μια καλλονή, μια σταρ, μια γυναίκα σύμβολο που
πολύ πρόσφατα, αποχαιρέτησε τη Γη και ξεκίνησε για το μεγάλο της ταξίδι.

Για όλες τις ωραίες στιγμές που περάσαμε μαζί της, για τον απλό άνθρωπο που υπήρξε και για τον απλό λόγο ότι θα μας θυμίζει πάντα τι είναι πραγματική ομορφιά, στην εμφάνιση και την ψυχή, αναδημοσιεύουμε τα λόγια που χρησιμοποίησε η ίδια για να περιγράψει αυτό που ήταν, αυτά που έζησε και αυτά που γνώρισε, "αφήνουμε να μας μιλήσει η ίδια"...

“Eίμαι κανονικός άνθρωπος. Θα σηκωθώ το πρωί, θα σκουπίσω, θα μαγειρέψω. Δεν παριστάνω τη Νόρμα Ντέσμοντ στη Λεωφόρο της Δύσης. Δεν υπήρξα ποτέ έτσι. Τι βαρετό Χριστέ μου!”

“Έχασα τους γονείς μου νωρίς και ωρίμασα πολύ γρήγορα... Φαίνεται ότι είναι μια απώλεια που δεν αναπληρώνεται. Με τίποτα. Σκέψου να μην έχεις φωνάξει ποτέ “μπαμπά”, ήμουν 8 μηνών όταν πέθανε, και “μαμά”. Είχα ανάγκη να προφέρω τις λέξεις. Έλεγα στους γονείς της μητέρας μου, που με μεγάλωναν, να με υιοθετήσουν για να μπορώ να πω “μαμά και μπαμπά”. Μετά ήθελα να δώσω στις κόρες μου την αγάπη που δεν ένιωσα από γονείς”.

“Τα παιδιά δεν πρέπει να τα βάζεις σε μια γυάλα, γιατί όταν τα βγάλεις, θα αρπάξουν το πρώτο μικρόβιο που θα βρουν μπροστά τους. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να τρώει και τα μούτρα του. Αλλιώς δεν προχωράει. Αν φοβάσαι συνέχεια, δεν μπορείς να αγαπήσεις. Γιατί φοβάσαι μην απογοητευθείς. Ε, δεν είναι ζωή αυτή”.

“Να βουτάς με τα μούτρα και να μη φοβάσαι, γιατί τότε η ζωή είναι χαμένη. Σαν να μην έζησες, σαν να ήσουν περαστικός κι έφυγες. Θέλει πολλή τόλμη. Στο κάτω κάτω, γιατί ζούμε; Γιατί να φοβόμαστε μην πονέσουμε; Δεν πονάμε πιο πολύ όταν δεν ζούμε τα πράγματα; Να μη φοβάσαι τη ζωή, προχώρα”.