Σήμερα, έλαβα με πολλή χαρά, αυτήν την πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου "Μαινάδες του Κηφισού", που γίνεται στην Πάτρα και θα προσπαθήσω ειλικρινά να πάω, αφού πρόκειται για μια πόλη που αγαπώ ιδιαίτερα και ένα βιβλίο που μου τράβηξε την προσοχή από την πρώτη στιγμή.
Πάρτε όμως και εσείς μια γεύση με το απόσπασμα που ακολουθεί ύστερα από τη φωτογραφία του εξωφύλλου του και κρίνετε από μόνες σας...
"Πόσο ένοχες θα είναι καταστρέφοντας ένα παράνομο φορτίο αλατιού;
Από πού έλκει τη δύναμή του το Αλάτι, ώστε να τιμωρείται όποιος
ασχημονεί εις βάρος του, όποιος δεν μετρά και δεν υπολογίζει την αρχέγονη δύναμή του, όποιος δεν σέβεται τη θέση του στην αλυσίδα της ζωής μας και της ζωής πέραν της ζωής; Υπάρχουν δυνάμεις –όπως η αγάπη και η φιλία– που να δύνανται να αναχαιτίσουν την απονομή αυτής της ανώτατης δικαιοσύνης;
Ή η αρχαία του μνήμη διαχέεται στις γενιές καθορίζοντας συμπεριφορές και πεπρωμένα;
Υπάρχει θάνατος που μπορεί να χαρακτηρισθεί «κομψοτέχνημα»;
Να είναι αλήθεια πως ο έρωτας μπορεί να ζωντανέψει ένα νεκρό σώμα;
Ότι οι άνθρωποι δύνανται να περπατήσουν στο νερό; Τα παραμύθια του αλατιού που λέγονται στις Αλυκές τις νύχτες της ξεκούρασης, τι ρόλο μπορεί να παίξουν στις ζωές των πρωταγωνιστών; Μπορεί το αλάτι με κάποιον ανεξήγητο τρόπο να προκαθορίσει τη μοίρα των ηρώων μας, μπορεί να βοηθήσει σε αυτοκάθαρση η κάθαρση μέσω τιμωρίας;
Αγγίζει την εποχή μας η πεποίθηση της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων, που καθοριζόταν από το σχήμα ὓβρις - ἂτη – νέμεσις - τίσις;
Είναι τελικά το δαιμονοποιημένο στοιχείο της ατυχίας ή μήπως έχει την υπερφυσική δύναμη που πίστευαν οι Αλχημιστές, οι μάγοι, και οι σοφοί;
Σε μια χώρα που η ανθρώπινη γλώσσα ελάχιστα περιέγραψε, τη χώρα του αλατιού, όλα είναι δυνατά. Και καθώς η ιστορία των νυχτερινών παραμυθιών με το «τρόπαιο» που θα δοθεί στον άριστο αφηγητή θα επαναλαμβάνεται, θα αναρωτηθούμε πόσο τέλειος είναι αυτός ο κόσμος που πάντα θα ολοκληρώνει σε κύκλους αρχετυπικούς το καθετί που δείχνει τυχαίο."
Τι λέτε; Συμφωνείτε μαζί μου;
