Η Ζέτα Δούκα ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Αυλαία με το «Γράμμα σε ένα παιδί», έναν συγκλονιστικό μονόλογο για τις αξίες της ελευθερίας, της διεκδίκησης και της έμφυλης ισότητας.
Χθες το απόγευμα παρακολούθησα, μετά από πρόσκληση της Ζέτας Δούκα, τη γενική πρόβα της παράστασης «Γράμμα σε ένα παιδί» που ανεβαίνει από σήμερα μέχρι την Κυριακή στο θέατρο Αυλαία. Θεωρώ αυτά τα 76 λεπτά ένα τεράστιο δώρο στον εαυτό μου. Η καθηλωτική ερμηνεία της ηθοποιού και τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται το έργο με συντάραξαν, και όχι απαραίτητα με την κακή έννοια.
Ο συγκλονιστικός μονόλογος είναι μία γροθιά στο στομάχι καθώς μιλά για όλα όσα μολύνουν σήμερα την κοινωνία μας ενώ η κάθε κραυγή της ηθοποιού κρύβει έναν πόνο και ταυτόχρονα μία ανακούφιση. Ότι αν μιλάμε για αυτά που μας πονάνε, θα φτάσει η στιγμή που θα ακουστούμε και τότε ο κόσμος θα γίνει πιο φιλόξενος για όλους.Αυτό μου έμεινε και από την κουβέντα που είχα με τη φωτεινή Ζέτα Δούκα μετά την πρόβα. Ότι η σιωπή δεν είναι λύση, καθώς δεν βοηθά ούτε εμάς ούτε την ευρύτερη πρόοδο. Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που η ίδια με τεράστια δύναμη ψυχής ήταν η πρώτη που κατήγγειλε δημόσια συνάδελφό της για κακοποιητική συμπεριφορά. Σήμερα, η ίδια εντοπίζει πως ο κόσμος πλέον μιλάει πιο ανοιχτά και η αλυσίδα του #metoo γίνεται πιο ισχυρή για να προσφέρει στήριξη σε όποιον έχει υποστεί κακοποίηση, είτε πρόκειται για γυναίκες είτε άνδρες και παιδιά.
«Ερωτώμαι συνεχώς τι έχει αλλάξει από τότε που έκανα την καταγγελία μου. Είναι όμως η ερώτηση που κάνει την ειδοποιό διαφορά στην κοινωνία. Για αυτό χαίρομαι να την ακούω και να χαίρεσαι και εσύ να την κάνεις», αναφέρει χαρακτηριστικά η ηθοποιός στη Vwoman.gr. «Όλες οι γυναίκες είμαστε κακοποιημένες. Όλες ακούσει ή αναπαράγει ανέκδοτα για ξανθιές, κλισέ, πεποιθήσεις του τύπου «έλα μωρέ μην κάνεις σαν κοριτσάκι». Πλέον μαθαίνουμε. Μπορεί να ξαναπούμε αυτά τα ανέκδοτα αλλά πλέον ξέρουμε τι σημαίνουν. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται και όλα μπαίνουν σιγά σιγά στη θέση τους. Ο κόσμος δεν συγχωρεί», προσθέτει.
«Έχει συμβεί η αλλαγή, απλά υπάρχουν και βήματα πίσω, πράγματα που σε πληγώνουν. Θα μιλήσω προσωπικά και εντελώς αυτοαναφορικά. Εγώ μέχρι το καλοκαίρι ήμουν άρρωστη, ένα ράκος. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ και να σηκώσω όλο αυτό το βάρος. Και πολύ περισσότερο το βάρος της αγωνίας του να πάνε τα πράγματα μπροστά. Τακτοποιείται όμως έτσι η κοινωνία. Είναι πολύ μεγάλο το κίνημα των ανθρώπων που δεν αντέχουν», τονίζει και με αφορμή αυτό σημειώνει πως η κουλτούρα του #cancel είναι ένα κοινωνικό σχόλιο, ένα κατηγορώ, ένα «δεν αντέχω άλλο».
«Αυτό δεν υπήρχε, ο φόβος έχει αλλάξει χέρια και πλέον υπάρχουν τα εργαλεία της κοινωνίας να αντιδράσει», σημειώνει τονίζοντας ότι η πολιτεία αναγκάζεται να θεσπίσει νόμους και πρωτόκολλα, φέρνοντας ως παράδειγμα τα δύο γεγονότα που συντάραξαν τη Θεσσαλονίκη με το ξημέρωμα του 2022 -την υπόθεση βιασμού της 24χρονης Γεωργίας και τη δολοφονία του Άλκη με οπαδικά κίνητρα.
«Μετά από όλα αυτά, πλέον μπορούμε να πούμε ‘για κάτσε αστυνομικέ. Όταν έρθει ένας άνθρωπος και σου πει ότι έχει βιαστεί, ξέρεις τι να κάνεις. Θα πάρεις όλα τα δείγματα και θα κάνεις όλες τις εξετάσεις εντός 12 ωρών’. Επίσης, μέχρι τον Ιούλιο θα έχουν κλείσει όλοι οι σύνδεσμοι. Τι σπουδαίο είναι αυτό; Έγινε κάτι τόσο τραγικό αλλά ήταν άμεσα τα αντανακλαστικά της πολιτείας γιατί έγινε τη χρονική περίοδο που η κοινωνία πιέζει και υπάρχει δίχτυ προστασίας.
«Γράμμα σε ένα παιδί»
Βασισμένο στο βιβλίο της Οριάνας Φαλάτσι, το «Γράμμα σε ένα παιδί» με τη Ζέτα Δούκα επιστρέφει από τις 23 έως τις 27 Φεβρουαρίου στο θέατρο Αυλαία, εκεί όπου γεννήθηκε το 2012.
Δέκα χρόνια μετά, από το ίδιο σημείο εκκίνησης, η παράσταση «Γράμμα σε ένα παιδί», συνεχίζει να αφυπνίζει, να παρακινεί, να δημιουργεί δεύτερες σκέψεις και να μιλάει απευθείας στις καρδιές. Το βιβλίο «Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» γράφτηκε το 1975 από την Οριάνα Φαλάτσι, επιχειρώντας να δώσει το δικό της στίγμα σχετικά με τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, την ισότητα που πρακτικά απουσιάζει, την αυτοδιάθεσή της και το ύψιστο δικαίωμα της ή όχι στην μητρότητα.
«Δεν είχα δεσμούς με τη Θεσσαλονίκη, ήταν σχεδόν μεταφυσική η απόφαση να ανεβάσουμε το έργο εδώ. Το βιβλίο το ήξερα, το είχα διαβάσει όταν ήμουν μικρή και όταν ο σκηνοθέτης Μάνος Πετούσης μού είπε ότι υπάρχει μία θεατρική διασκευή είπα ότι πρέπει οπωσδήποτε να το κάνω. Αυτό το βιβλίο είναι ένα ανθρωπιστικό μανιφέστο, δεν θα πω φεμινιστικό παρόλο που έχει έντονο τα στοιχεία του φεμινισμού, της διεκδίκησης και της έμφυλης ισότητας. Γιατί η Φαλάτσι, μέσα από τη δική της αυτοβιογραφική και αυτοαναφορική ιστορία προσπάθησε να δείξει στον κόσμο ποια είναι η φωνή του και τι ενδεχομένως πρέπει να αλλάξει, να βελτιωθεί. Το έργο γράφτηκε πριν 47 χρόνια και είναι σαν να γράφτηκε για τώρα. Αν αναλογιστεί κανείς το 2012 που ανέβηκε η παράσταση ότι οι Πολωνές είχαν το δικαίωμα της διακοπής της κύησης εφόσον συνέτρεχαν λόγοι και τώρα εν έτη 2022 δεν μπορούν ακόμα και αν κινδυνεύει η ζωή τους, ότι το 2012 δεν υπήρχε τόσο μεγάλο προσφυγικό ζήτημα και τώρα υπάρχει σε πολύ έντονο βαθμό, ότι η Φαλάτσι μιλούσε πριν δεκαετίες για τον όρο «γυναικοκτονία», το έργο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ», λέει στη Vwoman.gr.
«Εγώ ως ηθοποιός, ως πολίτης, ως μητέρα και ως νοήμων άνθρωπος, όπως και ο Μάνος Πετούσης, θεωρήσαμε ότι είναι υποχρέωσή μας να ξανανεβάσουμε το έργο και να χρησιμοποιήσουμε την τέχνη μας για να κάνουμε μία σκληρή καταγραφή της πραγματικότητας δίνοντας ένα έναυσμα βελτίωσης και αλλαγής για να πάρει ο κάθε θεατής ό,τι θέλει, καθώς βγαίνοντας θα βγει σκεπτόμενος», αναφέρει η Ζέτα Δούκα.
Απαντώντας στο πού εντοπίζει το βασικό χάσμα της κοινωνίας, επισημαίνει πως όλα περιστρέφονται γύρω από την εκπαίδευση και την κριτική σκέψη.
(Read more...)
