Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε αναμνήσεις από τα πρώτα τρία έως τέσσερα χρόνια της ζωής μας. Στην πραγματικότητα, έχουμε την τάση να θυμόμαστε πολύ λίγα πράγματα από την ηλικία των 7 ετών ενώ όταν προσπαθούμε να ανακαλέσουμε ορισμένα γεγονότα, είναι συχνά ασαφές αν είναι τα πραγματικά ή αν αποτελούν απλώς αναμνήσεις που βασίζονται σε φωτογραφίες ή ιστορίες που μας λένε άλλοι.
Το φαινόμενο, γνωστό ως «παιδική αμνησία», προβληματίζει τους ψυχολόγους για περισσότερο από έναν αιώνα και ακόμα δεν είναι πλήρως κατανοητό.
Σκεπτόμενοι απλά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο λόγος που δεν θυμόμαστε να είμαστε πως την βρεφική μας ηλικία είναι επειδή τα μωρά δεν έχουν πλήρως ανεπτυγμένη μνήμη. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ισχύει καθώς έρευνες έχουν αποδείξει ότι τα μωρά ηλικίας μόλις έξι μηνών μπορούν να σχηματίσουν τόσο βραχυπρόθεσμες μνήμες που διαρκούν για λεπτά όσο και μακροπρόθεσμες που διαρκούν εβδομάδες, αν όχι και μήνες.
Ο παράοντας που θα πρέπει να βάλουμε στη συζήτηση είναι ο ιππόκαμπος. Το μέρος δηλαδή του εγκεφάλου που θεωρείται υπεύθυνο για τη δημιουργία αναμνήσεων και συνεχίζει να αναπτύσσεται τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των επτά ετών. Παίζει όμως ρόλο και η ηλικία του καθενός. Τα παιδιά και οι έφηβοι έχουν περισσότερες αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας από τους ενήλικες. Αυτό υποδηλώνει ότι το πρόβλημα μπορεί να σχετίζεται λιγότερο με τη δημιουργία αναμνήσεων και περισσότερο με τη διατήρησή τους.
Αλλά δεν φαίνεται να είναι μόνο αυτό . Ένας άλλος παράγοντας που γνωρίζουμε ότι παίζει ρόλο είναι η γλώσσα. Από την ηλικία ενός έως έξι ετών, τα παιδιά εξελίσσονται από το στάδιο της χρήσης μίας λέξης έως ότου να μιλούν άπταιστα στη μητρική τους γλώσσα. Οπότε υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στη ικανότητα τους να μιλούν , η οποία επικαλύπτεται από την περίοδο της παιδικής αμνησίας. Αυτό περιλαμβάνει τη χρήση παρελθοντικών χρόνων, λέξεις που σχετίζονται με τη μνήμη, όπως «θυμάμαι» και «ξεχνάω» και προσωπικές αντωνυμίες, όπως το «δικό μου».
Είναι αλήθεια λοιπόν ότι σε κάποιο βαθμό η ικανότητα ενός παιδιού να εκφράζει λεκτικά ένα γεγονός τη στιγμή που συνέβη, προβλέπει πόσο καλά το θυμάται μήνες ή χρόνια αργότερα.
Μια εργαστηριακή ομάδα διεξήγαγε αυτήν την εργασία με συνέντευξη από νήπια που μεταφέρθηκαν σε τμήματα ατυχημάτων και επειγόντων περιστατικών για κοινούς τραυματισμούς στην παιδική ηλικία. Νήπια άνω των 26 μηνών, τα οποία μπορούσαν να μιλήσουν για το γεγονός τότε, το θυμήθηκαν έως και πέντε χρόνια αργότερα, ενώ εκείνα κάτω των 26 μηνών, που δεν μπορούσαν να μιλήσουν γι 'αυτό, θυμήθηκαν ελάχιστα ή τίποτα. Αυτό υποδηλώνει ότι οι μνήμες κατά την «προλεκτική» ηλικία χάνονται αν εκφραστούν με λόγια.
