Μαζί με το μικρό της φωτογραφίας, η μαμά του, μου έφερε ξαφνικά στην πόρτα μου, άλλα 3 αδελφάκια του, ύστερα από τη σχετικά πρόσφατη νεροποντή.
Φυσικά και τα καλωσόρισα. Τρομαγμένα και άκρως επιφυλακτικά στην αρχή, πάντα όμως παιχνιδιάρικα και αξιολάτρευτα, κέρδισαν αμέσως την άμετρη αγάπη μου.
Σήμερα, ύστερα από λίγες μόνον ημέρες, άρχισαν να μου κάνουν χαρές, να επιτίθενται στα πόδια μου με χορευτικές φιγούρες στον αέρα, όταν περνάω δίπλα τους, να προσπαθούν να πιάσουν τα δάχτυλα των χεριών μου, με τα γνωστά γατίστικα "παλαμάκια", ενώ μου χάρισαν σταδιακά και το πρώτο χασμουρητό ευχαρίστησης, ανεπαίσθητο στην αρχή, όλο και πιο δυνατό όσο περνούσε η ώρα και το χάδι γινόταν μόνιμο.
