 |
| Νεκταρία Ζαγοριανάκου-Μακρυδήμα |
Η σημερινή μας "καλεσμένη", είναι μία μάλλον "ασυνήθιστη" κυρία, που γνώρισα χάρη σε μια κοινή μας φίλη, ...κάπως έτσι.
Μια μέρα, έλαβα ένα μήνυμα από τη Βάσω Σωτηρίου, Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων, με το οποίο μου "σύστηνε" τη Νεκταρία Ζαγοριανάκου-Μακρυδήμα (συγγραφέα, σύζυγο, μητέρα και γιατρό) και το δεύτερο βιβλίο της," Τα Θεριά της Μεσογείου", από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα.
Η Νεκταρία, μια ευφυής, αποφασιστική, απλή, με ζεστασιά και χιούμορ, γυναίκα, ένας άνθρωπος που θα χαιρόσουν πραγματικά να έχεις φίλη, όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, μέσα από τη ζωή και τις επιλογές της, συνέδεσε τρεις πόλεις: τη Σπάρτη, όπου γεννήθηκε, την Αθήνα, όπου μεγάλωσε και τη Ρώμη, όπου σπούδασε και ειδικεύτηκε στην Κυτταρολογία, για να αναγορευτεί έπειτα σε διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Η Νεκταρία, ένας σπάνιος άνθρωπος, και ταυτόχρονα πολύ νέα και πολυάσχολη, έχει ήδη προλάβει να γράψει και άλλο ένα βιβλίο, τη "Γνωριμία...με το Ζαγόρι", που εκδόθηκε το 2010. Για το δεύτερό της βιβλίο ("ένα από τα πιο ωραία και εμπεριστατωμένα βιβλία που έχω διαβάσει", όπως μου ανέφερε σχετικά η Βάσω), έκανε μία έρευνα που κράτησε δύο χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ταξίδεψε στην πανέμορφη Μάλτα, τη ρομαντική Βενετία, τη μαγευτική Μάνη και την ιστορική Κρήτη για να "παντρέψει την ομορφιά τους" και να αναζητήσει τα ίχνη των ηρώων της. Έτσι, μπόρεσε να πλέξει μια ιστορία, που πρέπει -ειλικρινά- να ζήσετε μαζί της...εγώ την έζησα, την απόλαυσα, τη χάρηκα πολύ και σας την προτείνω ανεπιφύλακτα.
Η συνέντευξη...
-Μητέρα,
σύζυγος, επιστήμονας, συγγραφέας: 4 διαφορετικοί, βασικοί, αλλά και
ζωτικής σημασίας ρόλοι με ιδιαίτερες απαιτήσεις και μεγάλες ευθύνες ο καθένας.
Πώς "χωράνε" όλοι στη ζωή σας;
"Η αλήθεια είναι
ότι οι ρόλοι είναι πολλοί και απαιτητικοί, όμως είναι όλοι τους επιλογή μου, τους
θέλω στη ζωή μου γιατί ο καθένας από αυτούς και όλοι μαζί νιώθω ότι με
ολοκληρώνουν. Κάθε μέρα πρέπει να αγωνίζεσαι για αυτούς λες και ξεκινάς από την
αρχή.
Βέβαια, ορισμένες
φορές νιώθεις σαν μαραθωνοδρόμος, τρέχεις και ξέρεις ότι το τέρμα είναι πολύ
μακριά και ίσως να μη το δεις και ποτέ. Στη διαδρομή βέβαια όλο και κάποιος θα
σε κοιτάξει ενθαρρυντικά, θα σου δώσει νερό να πιεις, θα σου πεί προχώρα. Σημασία
έχει να τρέξεις."
-Η συγγραφή, είναι ένα "όνειρο συμπληρωματικό"
στα άλλα, εκείνα που προφανώς υλοποιήσατε, ή μια ολοκληρωμένη, "αυτόνομη αγάπη";
"Η συγγραφή είναι
ένας παλιός έρωτας σε εξέλιξη, το πού θα πάμε δεν το ξέρω για αυτό και μου αρέσει. Είναι
αυτόνομη, δεν είναι ένα συμπληρωματικό όνειρο, ίσως να εξελιχθεί και σε ανάγκη,
δεν ξέρω, θα δείξει. Μου αρέσει να
λέω ιστορίες, πάντα μου άρεσε, απλά τώρα ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Ποτέ δε βιάζομαι,
δεν πιέζω καταστάσεις, ξέρω ότι όλα θα γίνουν στην ώρα τους, εάν είναι γραφτό να
γίνουν."
-Πόσο άλλαξε τη ζωή σας;
"Η ζωή μου
δεν έχει αλλάξει, αυτό που έχει αλλάξει είναι αυτό που νιώθω μέσα μου. Ξεπέρασα
τη δειλία ή τους φόβους μου, αν θέλετε, και αποφάσισα να “εκτεθώ”. Νιώθω χαρούμενη
με αυτό. Συνεχίζω να δουλεύω κανονικά, να ασχολούμαι με την οικογένειά μου, να
διαβάζω."
- Άν σας έλεγαν
να καλέσετε 4-5, μάλλον διάσημους, ανθρώπους, να τους ξεναγήσετε στα Ιωάννινα και
να τους κάνετε το τραπέζι, ποιοί θα ήταν αυτοί, τι θα θέλατε να τους δείξετε,
τι θα τους "φιλεύατε";
"Γιατί θα πρέπει
να είναι διάσημοι; Ας το πάρουμε
αλλιώς. Εάν έρχονταν 4-5 άνθρωποι και μου ζητούσαν να τους ξεναγήσω στην πόλη που
ζω, θα τους έδινα μερικές πληροφορίες για την ιστορία των Ιωαννίνων και της
Ηπείρου. Θα τους μιλούσα για το βασιλιά Πύρρο, που ο Πλούταρχος αναφέρει ότι όλοι
τον αποκαλούσαν αετό, και στη συνέχεια θα τους πήγαινα να δουν το αρχαίο θέατρο
της Δωδώνης, ένα μαγικό για μένα μέρος. Δεύτερη διαδρομή
το στολίδι της πόλης, η λίμνη Παμβώτιδα. Χαλαρή βόλτα λοιπόν και εάν ο καιρός ήταν
καλός θα τους πρότεινα να πάμε με ποδήλατο. Στη
συνέχεια, θα παίρναμε το καραβάκι και θα πηγαίναμε στο νησάκι της λίμνης. Στα
πλακόστρωτα σοκάκια του νησιού νιώθεις ότι αλλάζεις εποχή, ασβεστωμένα σπίτια,
αυλές με λουλούδια… εκεί λοιπόν θα τους πήγαινα στη Μονή Φιλανθρωπηνών.
Στη συνέχεια θα
ανηφορίζαμε για το Ζαγόρι, ένα τόπο
αγαπημένο. Θα τους πήγαινα να
αγναντέψουν τη χαράδρα του Βίκου και ύστερα, αποκαμωμένοι από το περπάτημα, θα
καθόμασταν στην πλατεία, στο Μονοδένδρι, κάτω από τα πλατάνια, και θα τους φίλευα αλευρόπιττα με τσιπουράκι."
-Τι θα τους δίνατε σαν δώρο, να πάρουν μαζί τους,
φεύγοντας;
"Τους χάρισα τις στιγμές, τις εικόνες, τις γεύσεις… τι άλλο
καλύτερο θα μπορούσα να τους δωρίσω;"
-Η Sheryl Sandberg -ηγετικό στέλεχος του facebook-
έγραψε το βιβλίο "Lean in" (Βγείτε μπροστά"), για να
"εμψυχώσει" τις γυναίκες να διεκδικήσουν και να επιτύχουν όσα
περισσότερα μπορούν. Εσείς, ήδη "μπροστά", θα θυσιάζατε κάτι για να επιτύχετε ακόμη περισσότερα;
"Να θυσιάσω κάτι;
Ύπνο θα θυσίαζα, τίποτα άλλο."
- Άν σας έλεγαν να προσθέσετε μια γεύση σε ένα άρωμα,
ποια θα ήταν αυτή;
"Θα πρόσθετα πιπέρι."
-Αν σας αρέσουν τα παραμύθια, ποιό είναι το
αγαπημένο σας;
"Μου αρέσουν
πολύ, το αγαπημένο μου είναι Ο Λαγός και Η χελώνα, του Αισώπου."
-Κλείνοντας,
σας παρακαλώ να μας "κάνετε δώρο" μια ευχή σας.
"Σας εύχομαι να είστε πάντα υγιείς και να ακολουθείτε
τα όνειρά σας!"
Η ίδια η Νεκταρία ακολούθησε το όνειρό της μαζί με τους ήρωές της, το έπλασε σε βιβλίο και το μοιράζεται μαζί μας... Με τη άδειά της, "του δίνω κλώτσο να γυρίσει και ξετυλίγω τις πρώτες του κλωστές"...
"Γεννήθηκε στη Μάλτα και τον λένε Αυγουστίνο. Γεννήθηκε στη Μάνη και τον λένε Γρηγόρη. Και οι δύο, την ίδια νύχτα πήραν την πρώτη τους ανάσα, κάτω απ' τα ίδια αστέρια, το 1645, τότε που ξέσπασε κι ο πόλεμος ανάμεσα στους Βενετούς και τους Τούρκους για την Κρήτη, για τον Χάνδακα. Δυο φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους άνθρωποι, δεμένοι όμως με μια αόρατη αλυσίδα. Και μια Βενετσιάνα καλλονή, γεννημένη από Κρητικό πατέρα...
Ακολουθώντας τις περιπέτειες της ζωής τους μπαρκάρουμε με ατρόμητους Μανιάτες πειρατές, μπαίνουμε σε μεγαλόπρεπα βενετσιάνικα παλάτια, κλεινόμαστε σε σκοτεινά μπουντρούμια της Πόλης και καιγόμαστε στη φλόγα ενός απαγορευμένου έρωτα.
Τα θεριά της Μεσογείου, σας καρτερούν! Έχετε το θάρρος να τα ακολουθήσετε; Να δείτε και να νιώσετε;
Προσωπικά, στο σημείο αυτό, θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω τη Νεκταρία Ζαγοριανάκου-Μακρυδήμα για τον χρόνο της και να της ευχηθώ ολόψυχα να κάνει όλα τα όνειρά της πραγματικότητα, όπως και να έχει τη δύναμη να βοηθάει όσο μπορεί στο να υπάρχουν περισσότερο υγιείς άνθρωποι γύρω μας, αλλά ...και να γράφει βιβλία.
Εκεί, στα Ιωάννινα, που μας περιμένει, σαν μια φίλη πραγματική, να μας φιλέψει αλευρόπιττα και τσιπουράκι...
Ειρήνη Κάντζα
